terça-feira, março 16, 2010

Odeur à café.- XFC

Tonight the silence of my studio spoke French. Why not to profit it?
_______________________________________________________________________

 [1]


Je ne l'attends plus.

La pluie est déjà partie,
ivrogne,
mélancolique

Ces rues battues
ne connaissent plus les routes
mouillées de ses désirs.

C'est dommage
mais il me faut marcher
sur le tapis de ses rêves.

Je ne l'attends plus.




[2]


Je me demande
si parfois la nuit
trouble ses paroles
jusqu'à lui faire vomir
un orgueil indéchiffrable.

Je me demande
si la mystique de l'oublie
lui dessine toujours
le mystère
du désert
de ses pupilles.

Je me demande
si le café
dans son âme
a le goût de l'absence.

Je me demande
tout en souriant
pourquoi un coucher du soleil
me fait
des chatouilles
entre les lèvres.


[3]


À travers
la fenêtre,
la nuit
et ses yeux
tristes,


Yeux lointains
si lointains.


[4]


Il y a toujours
un lendemain,
et des plies
sur le lit
qui crient
le séjour
d'une peau.

Mers de papier
qui rejettent
les reliefs
de corps
imaginaires,
les chambres
ne sont que des chats
somnolents,
un moment
ou deux,
on ferme la porte,
les îles se diluent
entre les cheveux de l'oublie,
jusqu'à l'aube.


On sent déjà le café.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worlwide




domingo, março 14, 2010

Cities.- XFC

Four cities in Sardinian, together with a Spanish translation.
_______________________________________________________________________

XIXON


Is pilos tuos
mi proiant
in is manos.

Tzidade
carena de pruja,
sonnos circhende umbrellos,
gutas chi disegnant
sa geografia
de unu desìgiu,
e intzandos, su mare
bennet una fèmina nua.

In s'arena
sa praja isetat
siluetas.



DRESDEN



Paràulas chi crescent
in is intragnas de s'Elba,
in sa boxe tua current totu is notes
lèvias, is cùpulas
de su petus tuo
m'isetant.

Ries
mentris sa birra
ti bolet imitare
is lavras.

Suta de is arcos
de sa pratza
bècios anticuariados,
stòrias mai scadescidas,
una crèsia
in ue ti alabare,
lenta
cun pregàrias
peri totu sa carena tua.


PORTO


Bolaus su Douro.

Inventaus stòrias
riende cun is caos,
in sa ribeira,
e ries vinho verde...

Sa terra calente
cancellat su tempus,
silèntziu
suta de sa blusa tua,
e mareas,
mareas durces
in sa buca.


SALZBURG


Ponte a ponte,
una ciocolata calente,
pruja,
tanta pruja,
circas s'abbratzu,
frius,
frius fintzas a s'ànima,
ànima de piciochedda.

Unu kebab,
una birra,
e sa carrera bianca
ue su violinista
frimmat sas brisas.

Luna a luna
ti basende,
invadende
is talentos de sa pedde tua.




XIXON


Me llueven
tus cabellos
en las manos.

Ciudad
cuerpo de lluvia,
sueños que buscan paraguas
gotas que dibujan
la geografía
de un deseo,
y entonces, el mar
se torna una mujer desnuda.

En la arena
aguarda la playa
siluetas.


DRESDEN


Palabras que crecen
en las entrañas del Elba,
en tu voz corren todas las noches
leves, las cúpulas de tus pechos
me esperan.

Sonríes
mientras la cerveza
te quiere imitar
los labios.

Bajos los arcos
de la plaza,
librerías de viejo,
historias nunca olvidadas,
una iglesia
donde alabarte,
lenta,
con plegarias
por todo tu cuerpo.

PORTO


Volamos el Duero.

Inventamos historias
riéndonos con las gaviotas
en la ribeira,
y ríes vinho verde...

La tierra caliente
ya borra el tiempo,
silencio
bajo tu blusa,
y mareas,
mareas dulces
inundándote la boca.


SALZBURG


Puente a puente,
un chocolate caliente,
lluvia,
tanta lluvia,
buscas el abrazo,
frío,
frío hasta el alma,
alma de niña.

Un kebab,
un cerveza,
y la calle blanca
donde el violinista
detiene las brisas.

Luna a luna
besándote,
invadiéndote
los talentos de la piel.
 
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worlwide

sábado, março 06, 2010

Sardinia.- XFC

Sardinia is a short series of four poems written in Sardinian. Past, present and future. When time is no longer lineal, because memory has lost its desires. Spanish translation is given at the end.
_______________________________________________________________________


ELMAS


Aisetaia curiosu sa note
refletada in su cafè.

Nùmenes e paràulas chi benniant
a conca mia
pro biagiare in tram
peri sa memòria.

Mi torrat
cuddu aeroportu
e s'assèntzia
de ispinas.

Nudda
b'aiat in cudda lava
chi che abba curriat
peri sa cara mia.

Fit una die de ierru
cando totu sos orizontes
benniant
benniant
a cuddu aeroportu.


        TZIDADE ANTIGA (CASTEDDU)


E tando
che semper t'aggradat
s'istàtua de s'elefante...

Pedra cun pedra
che in àtera tzidade
-non l'amus a nominare,
forsis diat èssere gelosa-
fimus mandighende
solidades,
a lentu,
cun unu cafè in sas lavras
arreneghende a sos deos
chi nos pessighiant
peri sas rampas,
che a piseddos.

M'aggradat
semper addevinare
s'iscorigadòrgiu
atraessu sos pilos tuos



        MARE PINTADU



S'abba
ti aundat,
in su risu
ti naschent sirenas.

Prajas lentas
in ue frimmare
inter sas cambas tuas,
mangròvias
inter sos pilos tuos

Sa pedde est s'arena
o s'arena est sa pedde.

M'aggradat
custu sabore
salidu
de sa buca tua
cando mi cramas.



        SOS MONTES DE SA LUNA


Una note
olvidada dae su calendàriu.

Mi leaias sa mano,
in silèntziu
cun issa disegnaias
isteddos in su petus tuo.

Cudda note pinteimus
su letu de efervescèntzias,
mentris in sos montes
a sussu
curriant boghes tzegas,
cuddas
chi oe galu ti chircant.

* * *

ELMAS


Curioso aguardaba la noche
reflejada en el café.

Nombres y palabras que me acudían
a la cabeza
para viajar en tranvía
por la memoria.

Me vuelve
aquel aeropuerto
y la ausencia
de espinas.

Nada
había en aquella lava
que como agua me corría
por el rostro.

Fue un día de invierno
cuando todos los horizontes
venían,
venían
a aquel aeropuerto.


         
CIUDAD ANTIGUA (CASTEDDU)


Y entonces
te gusta como siempre
la estatua del elefante...

Piedra a piedra
como en otra ciudad
-no la nombremos,
acaso se vuelva celosa-
estuvimos comiendo
soledades,
lentamente,
con un café entre los labios
enfadando a los dioses
que nos perseguían
por las rampas,
como a niños.

Siempre me gusta 
adivinar el ocaso
a través de tus cabellos.




        MARE PINTADU



El agua
te inunda,
en tu risa
nacen sirenas.

Playas lentas
donde parase
entre tus piernas,
manglares
entre tus cabellos.

La piel es la arena
o la arena es la piel.

Me gusta
este sabor
salado
de tu boca
cuando me llamas.



        LOS MONTES DE LA LUNA


Una noche
olvidada del calendario.

Me cogías la mano,
en silencio
para con ella dibujar
estrellas en tu pecho.

Aquella noche pintamos
un lecho de efervescecias,
mientras en los montes
arriba
corrían voces ciegas,
aquellas
que aún hoy te buscan.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worlwide

segunda-feira, março 01, 2010

Silence is awaiting.- XFC

Silence is awaiting. Bilingual poems (Portuguese-Spanish) from the end of February and the beginning of March. Prague from my window, snow fighting to leave a track in memory, but I'd rather ignore it. Time can't go back, which is actually a lucky situation. Loving what one is and not what one was.
_______________________________________________________________________


__________________________________________________________
                                    OLHOS TRISTES
__________________________________________________________

Escutei
numa praça deserta
os teus olhos tristes
a remexer os últimos sonhos

Olhos tristes
a perturbarem marés,
que ficavam anónimos
trás os vidros
molhados
por uma lágrima mimosa

Chovia
para além
dos teus olhos tristes
sempre tristes
imensamente tristes
até apagar
qualquer oriente

Escutei
os teus olhos com sabor a café
a naufragarem
pelas rotas ocultas
de uns ombros desertos

Olhos tristes,
teus olhos tristes
sempre tristes
antes de amanhecer

___________________________________________________________
                                    INTIMIDADE
___________________________________________________________


Ficarei a levedar
nos teus cabelos
nu de mim mesmo
para te povoar
século após século,
descerei por correntes
de voz até os teus lábios
onde nascem as fadas
que jogam por baixo
da tua blusa

Provocarei
esse teu pranto feliz
do mundo em espirais
quando os teus seios
fazem vibrar o universo

E agora dorme,
meu amor,
miúda entre os lençois
húmidos
que ainda
hei de fazer-te amanhecer.

____________________________________________________________
                                    MADRID
____________________________________________________________

Finalmente
choveu,
choveu como nunca
tem chovido.

Choveu indolentemente
até varrer
tanto silêncio bêbado de ausências,
choveu pelas ruas
que percorrem braços mordidos
e portos exiliados
até as rampas da memória

Choveu em Madrid
amando e odiando
morrendo e ressuscitando
soletrando e disparando
entre estátuas
já descaradas
a procurarem prazer
na memória dos que já nem as recordam

Choveu-me
no rosto
apagando-me
talvez
sem anestesias

______________________________________________________________
                                    LISBOA
______________________________________________________________


O percurso de uma lágrima


Um elétrico em Lisboa
do Bairro Alto
até uma palavra
nunca pronunciada

______________________________________________________________
                                    PRAGA
______________________________________________________________


Foi uma noite
de cerveja.

Malá Strana.

Contei confidências
a um elétrico reformado,
embebedei-me do Moldava
com Kafka de incógnito
a balançar a tua voz,
meus lábios
ludibriaram mais uma vez
a tirania
do teu sutiã

ouves?
gemeu Praga...



__________________________________________________________
                                                BERLIM
__________________________________________________________


Uma carícia
escondida
quase ilegal,
procurando
Unter der Linden
no teu sorriso

A brisa traduz
os teus lábios
incandescentes

Caimos
na neve
e rimos
como anjos
até anoiteceres
íntima na minha boca

_________________________________________________________
                                    QUANDO CHORAS
_________________________________________________________


E quando choras
detém-se o inverno
um instante
para te consolar

Sei que ele quiser
dar-te um abraço
mesmo quentinho

_________________________________________________________
                              MALUCOS A GRITAR
_________________________________________________________


Que todos os malucos
que me povoam
gritem agora
até rebentar
tanta tristeza,
até rebentar
esta neve
que cobre livros
de folhas inconexas,
absurdas
e condenadas à cinza.

Depois
esqueçamos formalismos,
ajustemos a gravata
e luxemos de café
toda a nossa dignidade.

_________________________________________________________
                                         MOMENTO SALGADO
_________________________________________________________



Não posso levitar
pelas nuvens que inalas,
nem por ti,
pelas tuas coxas
recém abertas.

Não posso lembrar
a palavra-passe
ao teu sexo,
numa noite,
hoje,
que até o teclado
humedece.

Imagino tocar-te
nua
sem vidros
nem luvas.

Será,
será,
será quando o mar
me deixe na pele
o teu toque salgado.


__________________________________________________________
                                    OJOS TRISTES
__________________________________________________________

Escuché
en una plaza desierta
tus ojos tristes
agitando los últimos sueños

Ojos tristes
perturbando mareas,
se quedaban anónimos
tras los vidrios
mojados
por una lágrima mimosa

Llovía
más allá
de tus ojos tristes
siempre tristes
inmensamente tristes
hasta borrar
cualquier oriente

Escuché
tus ojos con sabor a café
naufragar
por las rutas ocultas
de unos hombros desiertos

Ojos tristes,
tus ojos tristes
siempre tristes
antes de amanecer

___________________________________________________________
                                    INTIMIDAD
___________________________________________________________


Me quedaré a fermentar
en tus cabellos
desnudo de mí mismo
para poblarte
siglo a siglo,
descenderé por corrientes
de voz hasta tus labios
donde nacen las hadas
que juegan por debajo
de tu blusa

Provocaré
tu llanto feliz
del mundo en espirales
cuando tus senos
hacen vibrar el universo

Y ahora duerme,
mi amor,
menuda entre la sábanas
húmedas
que aún
he de hacerte amanecer.

____________________________________________________________
                                    MADRID
____________________________________________________________

Finalmente
llovió,
llovió como nunca
ha llovido.

Llovió indolentemente
hasta barrer
tanto silencio borracho de ausencias,
llovió por las calles
que recorren brazos mordidos
y puertos exiliados
hasta las rampas de la memoria

Llovió en Madrid
amando y odiando
muriendo y resucitando
deletreando y disparando
entre estatuas
ya descaradas
que buscan placer
en la memoria de los que ya ni las recuerdan

Me llovió
en el rostro
borrándome
creo que
sin anestesias

______________________________________________________________
                                    LISBOA
______________________________________________________________


El recorrido de una lágrima


Un tranvía en Lisboa
desde el Bairro Alto
hasta una palavra
nunca pronunciada

______________________________________________________________
                                    PRAGA
______________________________________________________________


Fue una noche
de cerveza.

Malá Strana.

Conté confidencias
a un tranvía jubilado
me emborraché del Moldava
con Kafka de incógnito
a mecerte la voz,
mis labios
burlarían una vez más
la tirania
de tu sostén

¿has oído?
Ha gemido Praga...



__________________________________________________________
                                    BERLIN
__________________________________________________________


Una caricia
escondida
casi ilegal,
procurando
Unter der Linden
en tu sonrisa

La brisa traduce
tus labios
incandescentes

Caemos
en la nieve
y reímos
como ángeles
hasta que anocheces
íntima en mi boca


_________________________________________________________
                                    CUANDO LLORAS
_________________________________________________________


Y cuando lloras
se para el invierno
un instante
para consolarte

Sé que querría
darte un abrazo
incluso caliente


__________________________________________________________
                                LOCOS GRITANDO
__________________________________________________________



Que todos los locos
que me pueblan
griten ahora
hasta reventar
tanta tristeza,
hasta reventar
esta nieve
que cubre libros
de hojas inconexas,
absurdas
y condenadas a ceniza.

Después
olvidemos formalismos,
ajustémonos la corbata
y manchemos de café
toda nuestra dignidad.


__________________________________________________________
                                    MOMENTO SALADO
__________________________________________________________



No puedo levitar
por las nubes que inhalas,
ni por ti,
por tus muslos
recién abiertos.

No puedo recordar
la contraseña
a tu sexo,
en una noche,
hoy,
que hasta el teclado
humedece.

Me imagino tocarte
desnuda
sin vidrios
ni guantes.

Será,
será,
será cuando el mar
me deje en la piel
tu toque salado.


 


© Xavier Frías Conde
All rights reserved worlwide